„Crash Course Neurologia”, której autorką jest Mahinda Yogarajah, to książka opisująca podstawy wielu różnych chorób i zaburzeń neurologicznych oraz metody diagnozy neurologicznej. Grupą docelową podręcznika są studenci medycyny, a sam podręcznik w założeniu ma pełnić rolę repetytorium. Mimo że nie studiuję medycyny, zdecydowałam się zapoznać z treścią książki „Crash Course Neurologia” mając nadzieję, że zawarte w niej informacje będą przydatne w mojej pracy jako terapeuta integracji sensorycznej.
No i nie zawiodłam się.
Do szczególnie ważnych rozdziałów dla terapeuty integracji sensorycznej należą rozdział 4. – „zaburzenia »wyższych« czynności korowych”, rozdział 13. – „zaburzenia czynności móżdżku”, rozdział 17. – „zaburzenia chodu” oraz rozdział 34. – „Wpływ niedoborów witamin i substancji toksycznych na układ nerwowy”.
W rozdziale „zaburzenia »wyższych« czynności korowych” zawarte są informacje na temat funkcji kory mózgowej w płacie czołowym, skroniowym, ciemieniowym i potylicznym wraz z opisem efektów uszkodzenia każdego z nich. Gdzie szukać przyczyn trudności pacjenta, u którego obecne są odruchy prymitywne takie jak np. odruch chwytny? A co jest przyczyną trudności pacjenta niemogącego rozpoznać przedmiotów na podstawie samego dotyku? Wszystkiego tego dowiedzieć się można z czwartego rozdziału „Crash Course Neurologia”.
Z kolei w rozdziale „zaburzenia czynności móżdżku” znaleźć można odpowiedzi na pytania o funkcje móżdżku i objawy jego uszkodzenia. Są w nim też informacje o sposobie interpretowania próby „palec – nos” oraz sposobie klinicznego zaobserwowania hipotonii mięśni (do wykonania próby nie jest potrzebny żaden dodatkowy sprzęt, więc terapeuta integracji sensorycznej może ją przeprowadzić w swojej sali bez względu na to, jak jest ona wyposażona).
O badaniu czynności móżdżku warto poczytać również w rozdziale „zaburzenia chodu”. To tam umieszczona została m.in. wzmianka o tym, co bywa niekiedy jedynym przejawem nieznacznej ataksji móżdżkowej. W tej części książki zawarte są też między innymi wiadomości o możliwych przyczynach trudności w chodzeniu „stopa za stopą” oraz sposobie przeprowadzania próby Romberga i interpretowaniu jej wyników. Chodzenie wydaje się prostą i oczywistą czynnością, a dostarcza ono terapeucie wiele bardzo istotnych informacji o ewentualnych trudnościach pacjenta.
Co podejrzewać u pacjenta, który zgłasza występujące od niedawna nieprawidłowe czucie w obrębie stóp? A co u pacjenta prawidłowo czującego dotyk na skórze, ale nieprawidłowo odbierającego bodźce związane z wibracją i ułożeniem ciała (propriocepcją)? Otóż okazuje się, że podejrzewać można niedobory witamin, co dobrze opisane jest w rozdziale „Wpływ niedoborów witamin i substancji toksycznych na układ nerwowy”.
Do niewątpliwych zalet i cech wyróżniających „Crash Course Neurologia” należy też rozdział „Samoocena”, w którym czytelnik może sprawdzić, jak dobrze przyswoił wiedzę zawartą w podręczniku. Co ważne, w repetytorium są nie tylko podane właściwe odpowiedzi na pytania testowe, ale umieszczone jest też dokładne wyjaśnienie, które pomaga lepiej zrozumieć, dlaczego dana odpowiedź jest prawidłowa.
„Crash Course Neurologia” to pozycja książkowa, w której widać duży wkład w treść redaktora wydania polskiego oraz tłumacza – w książce znaleźć można liczne przypisy umieszczone przez te osoby. Niekiedy są to wręcz przypisy wchodzące w polemikę z informacjami zawartymi w oryginalnej wersji podręcznika.
Czy książka „Crash Course Neurologia” ma też wady? W gruncie rzeczy największą wadą jest… Papier, na którym jest wydrukowana. Lekko odbija on światło, co utrudnia czytanie go blisko lampy, a dodatkowo jest jeszcze śliski, przez co tusz zakreślaczy nie wchłania się estetycznie i pozostawia ciemne plamy w miejscu oderwania zakreślacza od kartki.
„Crash Course Neurologia” to pozycja książkowa, którą z czystym sumieniem polecam terapeutom integracji sensorycznej. Warto jednak pamiętać, że nie jest to podręcznik, lecz bardziej repetytorium. W treści publikacji niewiele jest informacji o budowie ośrodkowego układu nerwowego, ale zawarte są wiadomości o jego funkcjonowaniu i sposobach diagnozowania ewentualnych nieprawidłowości w tym zakresie. Z tego względu wcześniej warto zapoznać się z klasycznymi podręcznikami dotyczącymi neurofizjologii, a dopiero później sięgnąć po „Crash Course Neurologia”.
Dokładne dane bibliograficzne:
Yogarajah Mahinda, 2016, Crash Course Neurologia, Wrocław, Edra Urban & Partner (wydanie czwarte), tłum. Turaj Wojciech
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz